Currently Browsing: Yazılar
Ömrüm, iki senede bir taşınmakla geçti. Tanışıp – alışıp – taşınmak bir yaşam biçimi benim için. Biraz travmatik bir hayat benimki ve memur çocukları iyi anlar beni. Aynı şehirde de olsam, iki senede bir taşınıyorum artık; alışkanlık… Alışırsam hep kalacakmışım gibi geliyor orada; Alışmak sanki bir acizlik belirtisi, Hep başka yerlere gitme hevesi… “Öyleyse ne […]
Gönül gözüm açılınca anladım; gecikme için kusura bakma… Ben öyle en önden giderken VIP sanıyordum kendimi; oysa yıllarca kalbinde benim sandığım yer, aslında ancak tam dolunca açılan, muavin koltuğuymuş meğer… Başkası olsa benim yerimde, öyle uzun süre konforsuz gidemezdi. Ama ben rahatsız da olsa, kalbinin ön camından seyahat etmeyi sevmiştim: Seninle aynı açıdan görebilmeyi dünyayı… […]
“Derin olduğunu bilen kimse, kolay anlaşılır olmaya çalışır.” demiş Nietzsche. Yaşa Friedrich! Ben de “Neden?” diyorum… Ah benim bu anlaşılma telaşım, uzun açıklamalarım, daha anlaşılır olsun diye kurduğum sempatik empatiler, söylediğim cümlelerin karşımdakini değil de hep beni kovalaması, üzüldüğüme üzülmem demek hep bundan! İnsanlar böylelerine “Duygularını iyi ifade ediyor” diyor bilip bilmeden; oysa tek derdimiz anlaşılmak… […]
Çok sevenler kulübünden değilsen eğer, rica ederim girme içeri. Zaten başımıza ne geldiyse, çok sevebilemeyenlerden geldi. Azla yetinenlerden, zırhsız gezemeyenlerden… “Önüm arkam sağım solum ebe”cilerden; “Aldım verdim, ben seni yendim”cilerden geldi… Başımıza neler geldiyse, Güven oyununda, gözlerini kapatıp kendini boşluğa bırakamayanlardan geldi… Gerçi biz bıraktık da ne oldu? Arkamızda sanırken, bizi tutmayan da onlardan değil […]
Ne olur affettir kendini. Bu sefer senin yerine yapamam ben bunu… Alıp başımı gitmek zorunda kalırım sonra; gitmek istemiyorum. Acilen affetmem lazım seni, huzura eremiyorum… Bi şey yap, bi şey de. Yalvar demiyorum; telafi için gel diye yalvarıyorum. Beni güldürmezsen şimdi, ben bir daha gülemem, bundan korkuyorum. Bir sözünle affederim biliyorum; ben bin söz etsem […]
