Söylenecek bütün sözler söylendiğinde;
Vedalar edilip, bir de üstüne “kendine iyi bak” denildiğinde,
Başladığın yere döneceksin:
Aynı sen olmayarak…
Kendini, geri göreve alınmış gibi hissedeceksin
Ya da şark görevi gelmiş, inzivaya çekilmiş gibi…
Neler deneyimlediğini, neler kazandığını göremeyeceksin o an;
Kaybettiklerine odaklanacaksın.
Ait olmadığın bir yerde,
Aslında öyle olmadığını bildiğin kendinle,
Mıh gibi çakılacaksın olduğun yere…
Geri dönemeyeceksin,
Bir süre ilerleyemeyeceksin de…
Tıpkı karabasan gelmiş gibi rüyana,
İçin çığlık çığlık; dışın lâl olacaksın…
Sana bir asır gibi gelecek belki;
Belki de içinde ağırlaştırılmış müebbetle yaşayacaksın…
Ama sonunda,
Araf’ta kalmayı bırakıp,
Af çıkaracaksın kendine bir gün.
Her ne yaşadıysan, yaşattıysan;
Ne kadar kötü, ne kadar iyi olduysa;
Eninde sonunda,
Kendini affedeceksin; azad edeceksin…
İşte esas o gün,
Sen,
Kendine yeniden hoş geleceksin…
İlgili yazılar
